Μερικές φορές συνειδητοποιείς ξαφνικά κάτι που έχεις που έχεις παρατηρήσει εδώ και πολύ καιρό. Και ενώ είμαι 5 μήνες στη Θεσσαλονίκη, και ενώ σηκώνω συχνά το κεφάλι μου προς στον ουρανό, μολις απόψε κατάλαβα τι σημαίνει ο άδειος ουρανός που βλέπω: Η Θεσσαλονίκη δεν έχει αστέρια!
Όταν μεγαλώνεις στην επαρχία, πόσο μάλλον σε χωριό όπως εγώ, κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα. Ποτέ δεν πετάς φαγητό στα σκουπίδια, υπάρχουν πάντα οι γάτες στον κήπο και οι κότες της γιαγιάς. Αν θέλεις να φτιαξεις μία σαλάτα δεν θα πας στο μανάβικο, θα βγεις απλά στον κήπο να μαζέψεις τα υλικά. Ο ουρανός έχει αστερια...
Με το που ήρθα στη πόλη τα δεδομένα μου άρχισαν να αλλαζουν και να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και απόψε άλλαξε και το τελευταίο...Δεν έχουν όλοι οι ουρανοί αστέρια.
Ο ουρανός που ξέρω εγώ είναι σκοτεινός, μαύρος το βράδυ. Και μπορείς να δεις καρφιτσωμένα σε αυτόν πολλά αστέρια, να διακρίνεις τους αστερισμούς. Ακόμη μπορώω να εντοπίσω το Αστέρι μου... εδώ νομιζω πρέπει να ανοίξω μια παρένθεση για να εξηγήσω ποιο είναι το αστέρι μου..Όταν διαβασα το μικρό πρίγκιπα, και συγκεκριμένα το τελευταιο σημείο που μιλάει για το αστέρι του, ήθελα να εντοπισω και εγω το αστερι αυτό στον ουρανό και να χαμογελάω κάθε φορά που το κοιτάω. Το εντοπισα και αποφάσισα να είναι δικό μου. Απ το παρθυρο του δωματίου μου το έβλεπα κάθε βραδυ πριν κοιμηθώ, εχει το πιο δυνατό φως απ όλα τα αστέρια (πιθανότατα πρόκειται για πλανήτη αλλα δεν εχω καταλαβει ακομη ποιος πλανήτης ειναι).
Ο ουρανός που βλέπω τώρα απ το μπαλκόνι μου (διότι πλέον πρέπει να βγω στο μπαλκόνι για να δω ουρανό) περιοριζεται σε νια στενή λωρίδα καθώς οι πολυκατοικίες δεν με αφήνουν να τον θαυμάσω όλο...Είναι ακόμη και το βράδυ φωτεινός, τα φώτα της πόλης τον μολύνουν με το φως τους, και δεν έχει πουθενα αστερια.
