Ξυπνάς το πρωί και βρέχει. Δεν έχεις τίποτα
να κάνεις σήμερα. Μπορείς να κάτσεις απλά στη πολυθρόνα που είναι μπροστά από
το παράθυρο και να ακούς τη βροχή που χτυπάει την τέντα του μπαλκονιού. Θα βάλεις και μία playlist να παίζει με τραγούδια μελαγχολικά που
να ταιριάζουν με τη μουντή αυτή η μέρα. Μπορείς να κάνεις και έναν ζεστό καφέ,
να κουκουλωθείς με την κουβέρτα στην πολυθρόνα , ξέρεις αυτές τις άνετες άσπρες
από τα ΙΚΕΑ, να ανάψεις και ένα τσιγάρο και να ακούσεις! Να σιγοτραγουδήσεις,
να ακούς στο βάθος τη βροχή, να σου έρχονται εικόνες, να μελαγχολήσεις, να
κλάψεις. Έτσι πρέπει να περάσεις ένα βροχερό πρωινό που δεν έχεις τίποτα να
κάνεις. Και αν ακόμη δεν νιώθεις ικανοποίηση, αν ακόμη δεν κατάφερες να βγάλεις
από μέσα σου όλη την πίεση με έναν λυγμό, αν δεν σου ήρθε η κάθαρση μετά το
κλάμα μπορείς να ανάψεις ένα ακόμη τσιγάρο, να πάρεις το τετραδιάκι σου και να
αρχίσεις να γράφεις.
Θυμάμαι μία σκηνή από το Chocolat την ταινία με τον πανέμορφο τσιγγάνο όπου η
πρωταγωνίστρια όταν φύσαγε ένας συγκεκριμένος αέρας καταλάβαινε ότι έπρεπε να
φύγει από αυτό το μέρος, ότι οι πρόγονοι της την καλούσαν να συνεχίζει να
ταξιδεύει, δεν της άφηναν το περιθώριο να ριζώσει κάπου, δεν ήταν αυτή η μοίρα της.
Οπότε κάθε φορά που φύσαγε αυτός ο αέρας μάζευε τα πράγματα της, έπαιρνε την
κόρη της, άφηνε τα πάντα πίσω της και ξεκινούσε πάλι για άγνωστα μέρη,
ξεκινούσε πάλι τη ζωή της από το μηδέν. Δεν ξέρω αν έχουν έρθει στιγμές που να
το έχεις βιώσει αυτό το πράγμα. Όχι να φύγεις μόλις φυσήξει ένας συγκεκριμένος
αέρας. Αλλά να ακούς ένα επαναλαμβανόμενο σφύριγμα στα αυτιά σου, μπορεί να είναι
και του αέρα, που να σου λέει «ότι πήρες πήρες πάμε παρακάτω». Σε άλλες συνήθειες,
σε άλλα μέρη με άλλους φίλους.
Έκανα πάντα κάτι πολύ κακό στη ζωή μου. Άφηνα φίλους πίσω.
Δινόμουν με αποκλειστικότητα σε μια παρέα και ότι άλλους φίλους είχα τους εγκατέλειπα
ή τους στρίμωχνα σε κανένα τυπικό τηλεφώνημα ή έναν καφέ το μήνα. Έχω
προσπαθήσει να το διορθώσω αλλά η πιεστική μου καθημερινότητα δεν βοήθησε
καθόλου. Και έτσι έχω χάσει κόσμο από τη ζωή μου. Αλλά υπάρχει και συνέχεια.
Ναι, θα στην πω αλλά πριν τη σχολιάσεις να ξέρεις ότι είναι αποτέλεσμα μιας
πολύ σκληρής αυτοκριτικής. Κανείς δεν μου το έχει πει μόνη μου το κατάλαβα,
είναι η ψυχανάλυση που έχω κάνει στον εαυτό μου.
Λοιπόν, το ομολογώ. Εγώ αυτό το ψιθύρισμα, αυτό το βουητό που
μου λέει <<φύγε φτάνει δεν έχεις να κερδίσεις κάτι άλλο από εδώ>>
το έχω ακούσει. Έχω νιώσει το βουητό του να μου χαϊδεύει το αυτί μου, και να με
προκαλεί να φύγω. Και έχω φύγει, πάντα φεύγω. Μπορεί να μην έχω βαλίτσα ή σάκο
μαζί μου, μπορεί να μην μετακομίζω , να μην αλλάζω χώρα (ούτε καν πόλη!) αλλά
φεύγω. Όταν νιώσω ότι έχω πάρει από τους ανθρώπους γύρω μου ότι μπορούσαν να
μου δώσουν, όταν νιώσω ότι τους έχω ξεζουμίσει και δεν υπάρχει κάτι άλλο να
κερδίσω συναισθηματικά από αυτούς, πάω να βρω άλλους. Δεν μαλώνω, δεν χαλάμε τις
σχέσεις μας. Απλά τους πετάω έξω από την καθημερινότητά μου, τους βάζω σε λίστα
2ης προτεραιότητας, και πηγαίνουμε ια καφέ μια φορά το μήνα. Και αν
συναντηθούμε ποτέ στο δρόμο τυχαία « Ρε μαλάκα πως χαθήκαμε έτσι, να κανονίσουμε
για ένα καφέ»» «Ναι ρε οπωσδήποτε θα σε πάρω τηλ!»
Και έτσι ενώ κάθομαι στη πολυθρόνα και ακούω τη βροχή βλέπω
φωτογραφίες από τα παλιά με κόσμο που δεν είναι πια στη ζωή μου, που ποτέ δεν
μαλώσαμε απλά χαθήκαμε και είμαι μόλις 21 χρονών. Και βρήκα και κάτι φοβερό.
Μια λίστα από το Λύκειο, πριν χωριστούμε όλοι σε άλλες πόλεις με τα άτομα που
δεν θα ήθελα να χάσω επαφή. Με τα μισά από αυτά έχω ένα γεια και με τους υπόλοιπους
σχεδόν ούτε αυτό. Ανάβω τσιγάρο. Πόσους αλήθεια ανθρώπους γνώρισες καλά και
πόσοι έχουν γνωρίσει εσένα και σε έχουν καταλάβει?
