Έξω από τη ΓΑΔΘ χτες βράδυ με δεκάδες κεράκια αναμμένα, συνθήματα, τραγούδια, μουσικές και κραυγές "Γιώργο, Βασίλη μας ακούτε?" Και αναπτήρες που ανάβουν πίσω από τα τζάμια,εκεί που τους έχουν κλειδωμένους. Ησυχία. Και από τον τέταρτο όροφο, μέσα από το κτήριο ακούγεται μια φωνή "Αντέχουμε.Με εσάς δεν φοβόμαστε τίποτα".
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=56XH0IYTxew
Τα μεγαλύτερα συναισθήματα τα έχω ζήσει σε αυτόν τον αγώνα της χαλκιδικής. Φόβο πάνω στο βουνό όταν είδα να εξελίσσονται γύρω μου σκηνές που ποτέ δεν είχα φανταστεί και κρατική καταστολή τόσο ακραία που δεν περίμενα ποτέ να δω. Οργή, κάτοικοι που αγωνίζονται για τον τόπο τους να τους συμπεριφέρονται σαν τρομοκράτες. Αλλά και συγκίνηση. Και απέραντη, αμέτρητη αλληλεγγύη. Από τη στιγμή που έφτανες στο χωριό και σε ρωτούσαν από που είστε εσείς παιδιά, που μοίραζαν σάντουιτς "πρώτα στα παιδιά που ήρθαν από μακριά" φωναζαν οι γυναίκες. Που μας έβαλαν στα αυτοκίνητά τους, στις καρότσες και μας έσωσαν από την αστυνομία. Που πλέον γνωριζόμαστε. Που ήρθαν Θεσ/κη για τους συγχωριανούς τους που τους έχουν συλλάβει και κάθησαν κάτω από τα παράθυρα του κρατητηρίου για να τους κάνουν συντροφιά! Δεν είστε μόνοι!
Φτάνοντας εκεί, βλέποντας τα κεράκια που σχημάτιζαν τη λέξη SOS τον κόσμο από κάτω συγκινήθηκα πολύ. Και δάκρυσα λίγο. Και αμέσως ντράπηκα γιατί όλοι από κάτω φώναζαν περήφανα, τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν δεν είχαν σκύψει το κεφάλι, δεν φοβήθηκαν. Και ήταν εκεί για να μην περάσουν μόνοι τη νύχτα οι συγχωριανοί, να μην την περάσουν στην ησυχία του κρατητηρίου αλλά να ακούν τραγούδια και τις φωνές των δικών τους ανθρώπων.
Ένα χωριό που συνεχίζει να αντιστέκεται! Θα είμαστε και αύριο εκεί! Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με τους ρωμαίους ή με τους Γαλάτες!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=56XH0IYTxew
Τα μεγαλύτερα συναισθήματα τα έχω ζήσει σε αυτόν τον αγώνα της χαλκιδικής. Φόβο πάνω στο βουνό όταν είδα να εξελίσσονται γύρω μου σκηνές που ποτέ δεν είχα φανταστεί και κρατική καταστολή τόσο ακραία που δεν περίμενα ποτέ να δω. Οργή, κάτοικοι που αγωνίζονται για τον τόπο τους να τους συμπεριφέρονται σαν τρομοκράτες. Αλλά και συγκίνηση. Και απέραντη, αμέτρητη αλληλεγγύη. Από τη στιγμή που έφτανες στο χωριό και σε ρωτούσαν από που είστε εσείς παιδιά, που μοίραζαν σάντουιτς "πρώτα στα παιδιά που ήρθαν από μακριά" φωναζαν οι γυναίκες. Που μας έβαλαν στα αυτοκίνητά τους, στις καρότσες και μας έσωσαν από την αστυνομία. Που πλέον γνωριζόμαστε. Που ήρθαν Θεσ/κη για τους συγχωριανούς τους που τους έχουν συλλάβει και κάθησαν κάτω από τα παράθυρα του κρατητηρίου για να τους κάνουν συντροφιά! Δεν είστε μόνοι!
Φτάνοντας εκεί, βλέποντας τα κεράκια που σχημάτιζαν τη λέξη SOS τον κόσμο από κάτω συγκινήθηκα πολύ. Και δάκρυσα λίγο. Και αμέσως ντράπηκα γιατί όλοι από κάτω φώναζαν περήφανα, τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν δεν είχαν σκύψει το κεφάλι, δεν φοβήθηκαν. Και ήταν εκεί για να μην περάσουν μόνοι τη νύχτα οι συγχωριανοί, να μην την περάσουν στην ησυχία του κρατητηρίου αλλά να ακούν τραγούδια και τις φωνές των δικών τους ανθρώπων.
Ένα χωριό που συνεχίζει να αντιστέκεται! Θα είμαστε και αύριο εκεί! Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με τους ρωμαίους ή με τους Γαλάτες!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου