Ας βγούμε - Πάμπλο Νερούδα

Ο άνθρωπος είπε ναι χωρίς να ξέρει

να καθορίσει για τι επρόκειτο,

και ανέχτηκε και ταλαιπωρήθηκε

και δεν ξαναβγήκε πια απ το περίβλημά του

κι έτσι είναι, όλο και πέφτουμε

μέσα στο πηγάδι των άλλων όντων

κιι έρχεται μια κλωστη και μας τυλίγει το λαιμό

κι άλλη πάει γυρεύοντας το πόδι μας

και πια δε γίνεται να περπατήσουμε παρά μόνο μέσα στο πηγάδι:

κανένας δε μας τραβάει από τους άλλους ανθρώπους.

Φαίνεται πως δεν ξέρουμε να μιλάμε

φαίνεται υπάρχουν λέξεις που φεύγουν

και δεν μένουνε, που φύγαν και άφησαν

εμάς με τις παγίδες και τις κλωστές.

Και ξάφνου να, δεν ξέρουμε πια

για τι πρόκειται, αλλά είμαστε πια μέσα

και πια δε κοιτάζουμε

όπως όταν παίζαμε, παιδιά,

μας σώθηκαν πια εκείνα τα μάτια,

τα χέρια μας βγαίνουν από άλλα μπράτσα.

Γι' αυτό όταν κοιμάσαι ονειρεύεσαι μονάχος σου,

και τρέχεις λεύτερος μέσα στις στοές

ενός μόνο ονείρου που σου ανήκει

και ας ήτανε να μην έρχονται να μας κλέβουν όνειρα,

ας ήταν να μη μας τύλιγαν στο κρεβάτι.

Να κρατήσουμε τη σκιά

για να δούμε αν απ' το σκοτάδι

μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους

και να παραφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε

κι έτσι μια για πάντα

να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.

Μπορεί το ψέμα να νικήσει;

 Ο λαός με τη ρήση "η αλήθεια και το λάδι πάντα βγαίνουν από πάνω λέει πως όχι. Στα παραμύθια πάντα το ψέμα κατατροπώνεται πανηγυρικά. Και μετά ερχόμαστε, δυστυχώς, στην πραγματικότητα...

Παρακολουθούσα τελευταία το ακροδεξιό παραλήρημα σχετικά με το "ανθελληνικό" βιβλίο που έγραψε η κ. Δραγωνά. Πέρα απ το γεγονός οτι κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να διακρίνουν τη διαφορά  μεταξύ μιας επιστημονικής έρευνας και ενός "αντεθνικού βιβλίου", με τρομάζει το πόσο γρήγορα διαδώθηκε όλη αυτή η λασπολογία. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω το βιβλίο, άλλωστε δεν το έχω διαβάσει. Αδυνατώ όμως να καταλάβω πως ένα ψέμα μπορεί να πάρει τέτοιες διαστάσεις, πως πάνω σε ένα κείμενο γεμάτο αναλήθειες μπορούν να στηριχθούν μεγάλες εφημερίδες για να ξεκινήσουν έναν πόλεμο για τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Και τέλος, πως όλη αυτή η παρωδία φτάνει μέσω του κ.Καρατζαφέρη στη Βουλή, στηριζόμενος παντα σε ένα κείμενο αγνώστου συντάκτη που περιέχει ψευδή επιχειρήματα.

  Και αφού έγιναν όλα αυτά. Γιατί, ενώ η αλήθεια είνα προφανής για τον καθένα που θα το ψάξει λίγο παραπάνω, είτε έχοντας στα χέρια του το βιβλίο, είτε απλά μέσω του internet, συνεχίζεται αυτή η κοροϊδία; Γιατί δεν βγαίνει καθένας που αναπαρήγαγε το κείμενο αυτό να παραδεχτεί πως έκανε λάθος;Γιατί δεν ρεζιλεύτηκαν όλοι αυτοί που το αναπαρήγαγαν στα μάτια της κοινής γνώμης;

Η απάντηση είναι προφανής και οι ερωτήσεις ρητορικές. Και ναι, ξέρω την απάντηση. Απλά με τρομάζει.

Με τρομάζει το τι διαστάσεις μπορεί να πάρει ένα ψέμα και πόσο μπορεί να μολύνει. Με τρομάζει το πως, ενώ σε έχουν κοροϊδέψει και το ξέρεις οτι σε έχουν κοροϊδέψει συνεχίζεις να τους ακούς αντί να τους ξεμπροστιάζεις. Όμως περισσότερο με τρομάζει το θράσος τους. Και το αθώο βλέμα τους όταν θα ξαναβγούν να πουν ψέματα. Το χειρότερο; Η αυτοπεποίθησή και η σιγουριά στο προσωπό τους. Ενώ ξέρουν οτι γνωρίζουμε τα ψεματά τους συνεχίζουν, γιατι ξέρουν οτι ο κόσμος γρήγορα ξεχνάει και εύκολα συγχωρει. Και επιβεβαιώνονται συνεχώς.

Και τελικά...... ίσώς το ψέμα μερικές φορές να νικάει....
 

για την ιστορία, όλα τα ψέματα ένα προς ένα, με πραγματικά επιχειρήματα ξεμπροστιάζονται εδώ 
http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100110.htm
και εδώ http://jungle-report.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

Το τέλος των λέξεων

   Με την εμφάνιση του λόγου ,πριν 1,5 εκατομμύρια χρόνια ίσως και παραπάνω, ο άνθρωπος υπερέβηκε την ενστικτώδη σκέψη και την "αντανακλαστική" σκέψη και πέρασε σε μία ανώτερη μορφή σκέψης. Εξελίχτηκε. Διότι  με τις λέξεις ο άνθρωπος δεν εκφράζει απλώς τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του. Πάνω στις λέξεις γεννάει σκέψεις.
  
"Η σκέψη δηλαδή δεν εκφράζεται στη λέξη αλλά επιτελείται στη λέξη. Στερνός σκοπός του ποιητή δεν είναι να περιγράψει τον κόσμο, αλλά να τον δημιουργεί ονομάζοντάς τον"
(Γιώργος Σεφέρης)

   Από τότε έχουν γραφτεί υπέροχα ποιήματα, μεγαλειώδη κείμενα. Έχουν ειπωθεί όμορφα λόγια, αφού ο άνθρωπος βρήκε νέες λέξεις για να εκφράσει αυτό που ένιωθε, ή πάνω σε νέες λέξεις γεννήθηκαν καινούριες σκεψεις - δεν ξέρω ποια είναι η σωστή σειρά.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ναι, με τις λέξεις μάθαμε να σκεφτόμαστε. Όμως γιατί τώρα νιώθω ότι απλά μας δυσκολεύουν;  Πως γίνεται μέσα σε αυτές τις έτοιμες ¨φόρμες¨, σε αυτα τα καλούπια να χωρέσω ο,τι νιώθω και σκέφτομαι; Δεν μπορεί η σκέψη, το συναίσθημα να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο και να αφήσουν τον περιορισμό των λέξεων, το νόημα των οποίων έχουμε τόσο καταχραστεί και αλλοιώσει, και να τρέξουν ελεύθερα σε καινούρια, μακρινά μονοπάτια; Το μυαλο είναι πολύ πιο δυνατό απο τη γλώσσα. Ας απελευθερωθεί απ τα δεσμά της!

"Αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, οι "ιδιοκτήτες" της γλώσσας, επιβάλλουν και τον χαρακτήρα τωνκοινωνικών σχέσεων, μας υποβάλλουν τον τρόπο να αγαπάμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε. Αυτός που κατέχει την εξουσία των λέξεων κατέχει όχι μόνο την πολιτική ηγεμονία, αλλα και την ηγεμονία των συναισθημάτων"
(Γιώργος Παπασωτηρίου, "Βραδυνή")



Λέξεις
Σε βάζουν σε καλούπια
Δεν απελευθερώνουν τη σκέψη,
την περιορίζουν
αναγκασμένος να στριμώξεις το μεγαλείο των συναισθημάτων σου
σε λέξεις, σε νοήματα
Κρίμα
Μπορείς να ζήσεις ελεύθερα;
Να μην δεχτείς  καμιά ταυτότητα,
κανένα όνομα, κανένας τύπος να καθορίζει την ουσία σου;
Τίποτα να μην ορίζει Εσένα

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Γιάννης Ρίτσος

"Κατάρα"

Μπορεί να ξεστρατίζεις λιγάκι. Να παίρνεις άλλους δρόμους, να αλλάζεις συνήθειες, να τριγυρνάς με διαφορετική συντροφιά σε καινούρια στενά. Αλλά υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες -αν και δεν μου αρέσει αυτή η φράση. Στην περιπτωσή μου ας πούμε ένα είναι σίγουρο: Μπορεί να χαθώ για πολύ καιρό αλλά πάντα επιστρέφω...στο μολύβι και στο χαρτί...στο στυλό και στο τετράδιο...στο πληκτρολόγιο και στο λάπτοπ. Αλλάζουν τα μέσα, αλλάζουν αυτοί που τα διαβάζουν ή που δεν τα διαβάζουν. Το γεγονός είναι πως πάντα επιστρέφω στο γράψιμο.

Είναι κάτι που δεν μπορώ να αποφύγω. Είναι η προσωπική μου "κατάρα", και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ακόμη δεν έχω κατασταλάξει αν είναι κακό ή καλό....Και τι θέλω τελικά για να γυρίσω; Χρόνο, μελαγχολική διάθεση και ίσως λίγη πλήξη ώστε να μπορέσω να απορροφηθώ σε αυτό. Αλλά κυρίως χρόνο...
                      Και μουσική....
                              Και χαμηλό φωτισμό...

Κάποιοι δεν μπορούν τα βράδια να κοιμηθούν μόνοι. Μια φορά μια φίλη με είχε ρωτήσει πως γίνεται να περνάω τόσο μεγάλα διαστήματα χωρίς να μου αρέσει κάποιος. "Πως γίνεται τα βράδια να ξαπλώνεις και να μην σκέφτεσαι κανένα;" Τέτοια βράδια γράφω...