Ο άνθρωπος είπε ναι χωρίς να ξέρει
να καθορίσει για τι επρόκειτο,
και ανέχτηκε και ταλαιπωρήθηκε
και δεν ξαναβγήκε πια απ το περίβλημά του
κι έτσι είναι, όλο και πέφτουμε
μέσα στο πηγάδι των άλλων όντων
κιι έρχεται μια κλωστη και μας τυλίγει το λαιμό
κι άλλη πάει γυρεύοντας το πόδι μας
και πια δε γίνεται να περπατήσουμε παρά μόνο μέσα στο πηγάδι:
κανένας δε μας τραβάει από τους άλλους ανθρώπους.
Φαίνεται πως δεν ξέρουμε να μιλάμε
φαίνεται υπάρχουν λέξεις που φεύγουν
και δεν μένουνε, που φύγαν και άφησαν
εμάς με τις παγίδες και τις κλωστές.
Και ξάφνου να, δεν ξέρουμε πια
για τι πρόκειται, αλλά είμαστε πια μέσα
και πια δε κοιτάζουμε
όπως όταν παίζαμε, παιδιά,
μας σώθηκαν πια εκείνα τα μάτια,
τα χέρια μας βγαίνουν από άλλα μπράτσα.
Γι' αυτό όταν κοιμάσαι ονειρεύεσαι μονάχος σου,
και τρέχεις λεύτερος μέσα στις στοές
ενός μόνο ονείρου που σου ανήκει
και ας ήτανε να μην έρχονται να μας κλέβουν όνειρα,
ας ήταν να μη μας τύλιγαν στο κρεβάτι.
Να κρατήσουμε τη σκιά
για να δούμε αν απ' το σκοτάδι
μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους
και να παραφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε
κι έτσι μια για πάντα
να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου