Η Ισραηλινή πειρατεία σκοτώνει ακτιβιστές

Δήλωση ΑΝΥΠΕΞ κ. Δ. Δρούτσα σχετικά με σημερινή επιχείρηση ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων

Αυτή τη στιγμή προέχει η ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών και η ασφαλής επιστροφή τους στην πατρίδα. Γι' αυτό το θέμα εργαζόμαστε, η Κυβέρνηση, το Υπουργείο Εξωτερικών σε στενή επαφή, συντονισμό και συνεργασία και με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

  Το Ισραήλ έχει την υποχρέωση να μας παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και την ασφάλεια βεβαίως των Ελλήνων πολιτών.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η χρήση τέτοιας έκτασης βίας. Yπουργείο Εξωτερικών

Το Ισραήλ δεν έχει καμία υποχρέωση και δεν λογοδοτεί σε κανέναν! Ακόμη δεν το έχετε καταλάβει αυτό? Δεν μπορει να δικαιολογηθεί η χρηση τέτοιας έκτασης βίας? Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί καμία μορφή βίας από το Ισραήλ, που τόσα χρόνια έχει παράνομα αποκλείσει τη Γάζα, προς πλοία που έπλεαν σε διεθνή ύδατα μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στη Παλαιστίνη. Οι θάνατοι των ακτιβιστών δεν ήταν ατύχημα, από τη στιγμή που επιτέθηκαν με πραγματικά πυρά σε άοπλους. Ήθελαν να προκαλέσουν, ήθελαν να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι, οτι δεν τους νοιάζει το διεθνές δίκαιο ούτε η κατακραυγή από την κοινή γνώμη. Είπα κοινή γνώμη? Εξαιρώ την ελληνική κυβέρνηση που άργησε να βγάλει ανακοίνωση και όταν το έκανε ήταν απελπιστικά αμήχανη και δεν καταδίκασε ευθέως το γεγονός.

UPDATE: Μία συγκλονιστική μαρτυρία του δημοσιογράφου Αρη Χατζηστεφάνου, μόλις έφτασε από το Ισραήλ (φαντάζομαι θα ακολουθήσουν και άλλες) αλλά μια πρώτη γεύση ΕΔΩ!
 

Το κορίτσι που δεν κλαίει

Όταν δεν είναι καλά δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν. Είναι παιδιάστικο. Βάζει το κινητό στο αθόρυβο και αρνείται να σηκώσει οποιαδήποτε τηλέφωνο. Είναι που δεν τα πάει καλά με τον προφορικό λόγο. Προτιμά να γράφει, να γράφει, να γράφει. Όπως όταν ήταν μικρή που όταν την πείραζε κάτι στις φίλες της δυσκολευόταν να το πει αμέσως στον άλλο και του έγραφε ένα γράμμα "παραπόνων", όπου με ειλικρίνια και χιούμορ έγραφε τι την είχε πειράξει. Παλιά νόμιζα πως το έκανε μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή, για να δημιουργήσει τύψεις στον άλλο και το αίσθημα της ενοχής. Τώρα ξέρω οτι το κάνει γιατί δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δακρυά της όταν φορτίζεται συναισθηματικά και γιατί πιστεύει στο  οτι "οι άντρες δεν κλαίνε (μπροστά σε άλλους)". Και ας είναι η ίδια κορίτσι.
    Έχουν γίνει τόσο περίπλοκες οι ζωές μας! Δυσκολευόμαστε να πούμε μια απλή λέξη που όμως μπορεί να κάνει τον άλλο να αισθανθεί καλύτερα ή να καταλάβει τι σκατά έχει αλλάξει. Και έρχεται μία στιγμή ξεσπάσματος που κάπως όλο αυτό πρέπει να βγει στην επιφάνεια για να μην σκάσεις. Τότε αυτή μένει μέσα στο σπίτι της, κλαίει, ξεσπάει χωρις να πει σε κανέναν τίποτα. Δεν έχει σημασία αν θα το καταλάβουν ή όχι. Την επόμενη μέρα θα έχει φορέσει πάλι το χαμόγελο της, και όχι δεν θα ναι ψεύτικο. Θα έχει βγάλει από μέσα της ότι την έτρωγε...ή όχι?
   Ώρες, ώρες τη λυπάμαι. Δεν θέλει να δείχνει πως έχει ανάγκη κανέναν, παρά μόνο σε ελάχιστα άτομα. Ακόμη όμως και σ' αυτά, κάποιο βράδυ που θα αισθάνεται μόνη δεν θα τα πάρει τηλέφωνο και δεν θα πει σε κανέναν οτι περνάει μία από αυτές τις ατελείωτες, βασανιστικές νύχτες που μόνο ένας φίλος μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα... Ίσως ρίξει κάποια σημάδια και να αφήσει τον άλλον να καταλάβει. Αλλά δεν θα το πει ανοιχτά ποτέ.
Ούτε καν σε μένα. Μου χαμογελάει αν και ξέρει ότι την ξέρω. Αν και ξέρει οτι εγώ είμαι η μόνη που την έχω δει να κλαίει...

Ταξιδιάρα ψυχή

Θέλεις να ταξιδεύεις
πνίγεσαι στο ίδιο μέρος
η αναπνοή σου είναι οι καινούριοι τόποι.
Σ' αρέσουν οι χρωματιστοί άνθρωποι,
το κολύμπι σε καινούριες θάλασσες.
Παίρνεις απ'όλόυς κάτι
και χάνεσαι στο πλήθος.
Μια σκιά είσαι.

Χαμογελάς.
Είναι ωραία τα ταξίδια!
Όμως γιατί κάθε φορά που ο ήλιος πέφτει σε ακούω να κλαις?

Εθνική ενότητα και άλλες ιστορίες

 Τρόπος πειθούς :
ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Χρήση συγκινησιακού – μεταφορικού
λόγου (λέξεις συναισθηματικά
φορτισμένες, ειρωνεία, σαρκασμός,
χιούμορ, υπερβολή, μεταφορά,
λογοπαίγνιο, δισημία, συνειρμός)


Με την επίκληση στο συναίσθημα επιχειρείται να ευαισθητοποιηθεί ο δέκτης για
το σοβαρό πρόβλημα που θίγεται, να βιώσει συναισθήματα ενοχής, ντροπής,
φόβου, δυσπιστίας, απογοήτευσης κτλ. ή χαράς, ικανοποίησης, θάρρους,
εμπιστοσύνης, ενθουσιασμού κτλ., ούτως ώστε να ανησυχήσει, να προβληματιστεί,
να κινητοποιηθεί, να … (στόχος του συγγραφέα). Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση
συγκινησιακού μεταφορικού λόγου στην περιγραφή ή/και την αφήγηση.
                                            Ύλη Πανελλαδικών της "Εκφρασης-Εκθεσης" Γ' Λυκείου
                       

         Σε αυτές τις κρίσημες στιγμές για το ελληνικό κράτος είναι απαραίτητο όλοι να είμαστε ενωμένοι. Ναι, είναι σκληρά τα νέα μέτρα, μειώνονται μισθοί, συντάξεις δικαιώματα. Πράγματι τα πράγματα θα αλλάξουν, θα ζείτε ζούμε στην ανέχεια! Ωστόσο μόνο έτσι θα καταφέρουμε να μπούμε σε πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας μας απο το κερδοσκοπικό κοινωφελές ίδρυμα ΔΝΤ. Μόνο έτσι θα βρούμε χρήματα για την τσέπη μας να καλύψουμε το έλλειμα που δημιουργήσαμε δημιουργήθηκε.
      Οπότε ελληνικέ λαέ ως εδώ! Καλά τρώγαμε τόσο καιρό αλλά τώρα θα κάνετε οικονομία! Για την Ελλάδα μας ρε γαμώτο θα δουλεύετε μέχρι να πεθάνετε. Γιατί όλοι θέλουν να χρεωκοπήσουμε αλλά εμεις θα αντισταθούμε και θα πάρουμε και άλλα δάνεια με το καλό επιτόκιο του 5% (όταν οι άλλοι δανείζονται με 3%) γιατί εμάς δεν μας κοροιδεύει κανένας. Η Ελλάδα θα νικήσει !
    Υπάρχουν κάποιοι που σας λένε να διαμαρτυρηθείτε γιατί, λέει, δεν δημιουργήσατε εσείς την κρίση...Να βγείτε στους δρόμους και να φωνάξετε, να διεκδικήσετε όσα σας ανήκουν και όσα σας έχουμε κλέψει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εχθροί του κράτους. Αλλά μην ανησυχείτε έχουμε τη λύση. Αστυνομία. Θα βαράει σε πορείες χωρις λύπηση, για να σταματήσουν να προκάλούν, αυτοί οι εχθροί της δημοκρατιας.

Αν δεν ήταν επικίνδυνο θα ήταν αστείο. Ένα "σοσιαλιστικό" κόμμα που ψηφίζεται με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που διατυμπανίζει οτι "χρήματα υπάρχουν και δεν θα χρειαστεί να πληρώσετε" και τώρα ζητάει να κάνουμε θυσίες  και καταργεί εργατικά δικαιώματα ενός αιώνα με λόγους στη βουλή που θα έκαναν κάθε πατριώτη και εθνικιστή να κλάψει από συγκίνηση. Γιατί ενώ κυβερνούσε 20 χρόνια, όταν ανέλαβε την κυβέρνηση μετά την κακιά δεξιά Νέα Δημοκρατία δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση της χώρας. Έκπληκτοι αναρωτήθηκαν γιατί η Ελλάδα χρωστάει τόσα. Και έπειτα ένας από μηχανής θεός,εν' ονόματι ΔΝΤ, ήρθε να μας σώσει. Ωστόσο δεν γνωρίζω τι διαφορά θα έχει για το μέσο εργάτη μια χρεωκοπία της χώρας από αυτό το καθεστώς, όπου θα παίρνει 400 ευρώ, αν δεν είναι άνεργος, όπου όλα θα είναι ιδιωτικά και θα χρειάζεται να πληρώνει για υγεία και παιδεία. Εμένα αυτό το κράτος που θέλουν να κάνουν για να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ να αποφύγουμε την χρεωκοπία τους μου φαίνεται τόσο αποκρουστικό όσο ένα χρεωκοπημένο κράτος. Και κάθε φορά που τυχαίνει να τους ακούω να μας καλούν να πληρώσουμε για μία Ελλάδα λιγότερο φτωχή στα οικονομικά της αλλά περισσότερο φτωχή σε όλα τα υπόλοιπα εκνευρίζομαι. Γιατί τελικά, αν για να αγαπάς την χώρα σου πρέπει να ανέχεσαι κάθε πολιτικό που σε κοροιδεύει μπροστα στα μάτια σου και σου ζητάει να πεινάσεις για να ζήσουν οι τράπεζες, τότε είμαι ανθελληνίστρια.

ένα παιδί που δεν έχει άστρα να μετρήσει

Μερικές φορές συνειδητοποιείς ξαφνικά κάτι που έχεις που έχεις παρατηρήσει εδώ και πολύ καιρό. Και ενώ είμαι 5 μήνες στη Θεσσαλονίκη, και ενώ σηκώνω συχνά το κεφάλι μου προς στον ουρανό, μολις απόψε κατάλαβα τι σημαίνει ο άδειος ουρανός που βλέπω: Η Θεσσαλονίκη δεν έχει αστέρια!
  Όταν μεγαλώνεις στην επαρχία, πόσο μάλλον σε χωριό όπως εγώ, κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα. Ποτέ δεν πετάς φαγητό στα σκουπίδια, υπάρχουν πάντα οι γάτες στον κήπο και οι κότες της γιαγιάς. Αν θέλεις να φτιαξεις μία σαλάτα δεν θα πας στο μανάβικο, θα βγεις απλά στον κήπο να μαζέψεις τα υλικά. Ο ουρανός έχει αστερια...
  Με το που ήρθα στη πόλη τα δεδομένα μου άρχισαν να αλλαζουν και να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και απόψε άλλαξε και το τελευταίο...Δεν έχουν όλοι οι ουρανοί αστέρια.
   Ο ουρανός που ξέρω εγώ είναι σκοτεινός, μαύρος το βράδυ. Και μπορείς να δεις καρφιτσωμένα σε αυτόν πολλά αστέρια, να διακρίνεις τους αστερισμούς. Ακόμη μπορώω να εντοπίσω το Αστέρι μου... εδώ νομιζω πρέπει να ανοίξω μια παρένθεση για να εξηγήσω ποιο είναι το αστέρι μου..Όταν διαβασα το μικρό πρίγκιπα, και συγκεκριμένα το τελευταιο σημείο που μιλάει για το αστέρι του, ήθελα να εντοπισω και εγω το αστερι αυτό στον ουρανό και να χαμογελάω κάθε φορά που το κοιτάω. Το εντοπισα και αποφάσισα να είναι δικό μου. Απ το παρθυρο του δωματίου μου το έβλεπα κάθε βραδυ πριν κοιμηθώ, εχει το πιο δυνατό φως απ όλα τα αστέρια (πιθανότατα πρόκειται για πλανήτη αλλα δεν εχω καταλαβει ακομη ποιος πλανήτης ειναι).
  Ο ουρανός που βλέπω τώρα απ το μπαλκόνι μου (διότι πλέον πρέπει να βγω στο μπαλκόνι για να δω ουρανό) περιοριζεται σε νια στενή λωρίδα καθώς οι πολυκατοικίες δεν με αφήνουν να τον θαυμάσω όλο...Είναι ακόμη και το βράδυ φωτεινός, τα φώτα της πόλης τον μολύνουν με το φως τους, και δεν έχει πουθενα αστερια.

Και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο: ένας ουρανός χωρίς αστερια και παιδιά που μεγάλωνουν χωρίς να τα βλέπουν κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν ή οτι μου πηρε 5 μήνες για να καταλάβω οτι ο ουρανός της πόλης όπου ζω είναι άδειος?

Άσε τα κλαμματα....

Ένα 15χρονο παιδί νεκρό. Ένα χρόνο μετά. Πέρυσι είχε γίνει ένας ''Δεκέμβρης'' αλλά φέτος δεν θα γίνει ένας ''Μάρτης''. Γιατί το θύμα ήταν Αφγανός και ο θύτης παραμένει άγνωστος. Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να γνωρίζω αν αυτοί που τοποθέτησαν τη βόμβα ήταν ακροδεξιοί ή "επαναστάτες", αν ήταν σχεδιασμένο ή αν έγινε καταλάθως. Το γεγονός είναι ένα 15χρονο παιδί νεκρο για άλλη μία φορά στο κέντρο της Αθήνας. Και σε τέτοιες περιπτώσεις ,αν πρόκειται για λάθος, δεν το δικαιολογώ ούτε σε επαναστάτες, ούτε σε αστυνομικούς, ούτε σε ακροδεξιούς, ούτε σε κανέναν.


   Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω τον υπουργό "Προστασίας του Πολίτη'' που ήταν έτοιμος να κλάψει μπροστά στη κάμερα, λέγοντας πόσο στεναχωρήθηκε με το περιστατικό αυτό και πόσο αγαπάει τους μετανάστες...Γελοίοι, που εκμεταλλεύεστε το θάνατο ενός παιδιού που έψαχνε στα σκουπίδια (τι τον οδήγησε εκεί κύριε υπουργέ?) για τις πολιτικές σας σκοπιμότητες. Που στέλνετε κάμερες στην άτυχη μητέρα για δηλώσεις, μολις λίγες ώρες μετά το μοιραίο, για να συγκινήσετε τον τηλεθεατή. Κλάψτε, κύριε Χρυσοχοίδη για να χαμένο παιδί. Αλλά μετά βγείτε και πείτε μας πως συμπεριφέρετε η αστυνομία σας στους συμπατριώτες του παιδιού, πείτε σε τι συνθήκες έχετε κλεισμένους τους μετανάστες μέχρι να απελαθούν, ανακοινώστε σε τι ποσοστό δίνετε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, πείτε μας αν ποτέ τιμωρήθηκαν οι αστυνομικοί που έδερναν μετανάστες σε βίντεο (και οι αυτοί που τους κακοποιούσαν πίσω απ'τις κάμερες), δείξτε μας φωτογραφίες από τις φυλακές της Βένας της Κομοτηνής, δημοσιεύστε τον αριθμό των μεταναστών που αυτοκτονούν στος ελληνικές φυλακές συχνά κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες, υπολογίστε το ποσοστό των μεταναστών δεύτερης γενιάς που δεν θα πάρουν ιθαγένεια καθώς αποκλείονται απ' τους πολλους περιορισμους του νόμου σας. Και μετά από όλα αυτά βγέιτε στον τηλεοπτικό σταθμό με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει απ τα μάτια σας και πειτε πως ναι, στεναχωρηθήκαμε για το χαμένο παιδί ( σε αυτό το σημείο το δάκρυ αρχίζει σιγά σιγά να κυλάει στο μάγουλο) και εμείς αγαπάμε τους μετανάστες. Και όλοι θα ξέρουμε πως όλα αυτά είναι υποκρισίες, πως το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να προβάλετε το προφίλ οτι στηρίζετε τους μετανάστες, να στρέψετε αλλού την προσοχή του κόσμου ( εμείς αγαπάμε μετανάστες, οι "επαναστατικές ομάδες" σκοτώνουν μετανάστες άρα γεμίστε αστυνομία την πόλη για να προστατευθούν οι πολίτες Έλληνες και μη γιατί εμείς είμαστε πάνω απ όλα  ένα σοσιαλιστικό κόμμα κοντά στον άνθρωπο απ'όπου και αν κατάγεται). Διότι ναι, στεναχωρηθήκατε και σεις με το θάνατο του άτυχου παιδιού. Είναι πράγματι λυπηρό να σκοτώνεται κάποιος έτσι,  χωρίς λόγο. Όμως εν γνώσει σας εσείς είστε ηθικοί αυτουργοί για το σωματικό και ψυχολογικό θάνατο πολλών μεταναστών καθημερινά. Οπότε μην κλαίτε. Αφήστε να κλάψουμε εμείς που κλαίμε κάθε φορά για αυτούς τους ανθρώπους και όχι μόνο όταν έχουμε να αποκομίσουμε οφέλη. Εσείς, αφού σας συγκινούν τόσο αυτά, βρείτε τους δολοφόνους του άτυχου παιδιού, αφήστε τα τηλεοπτικά κόλπα και ρίξτε ένα βλέμα προς αυτά τα άτομα δεύτερης για εσάς κατηγορίας.

Οι σύχρονοι " Άθλιοι "

Όταν είχα διαβάσει το βιβλίο "οι Άθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκώ μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το οτι στην αρχή της υπόθεσης τον συνέλαβαν για ένα καρβέλι ψωμί...Μου είχε φανεί τόσο τραβηγμένη η τιμωρία του, τα τόσα χρόνια φυλάκισης  για ένα φτωχό που ήθελε ένα καρβέλι ψωμί για να ζήσει, που το είχα αποδώσει σε υπερβολή του συγγραφέα. Και να που τελικά η ελληνική πραγματικότητα έρχεται ύστερα απο 150 χρόνια από τότε που γράφτηκε το βιβλίο να με διαψεύσει. Μόνο που τώρα ο σύχρονος Γιάννη Αγιάννης είναι δύο παιδιά 13 και 15 χρονών που συνελήφθησαν για μικροκλοπές αξίας 10 ευρώ και καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση!
 http://tvxs.gr/news/τοπικά-νέα/γιαννιτσά-φυλάκισαν-παιδιά-για-κλοπή-10-ευρώ

      Γιατί πάντα η τιμωρία πρέπει να 'ναι ανάλογη του εγκλήματος. Και καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση  πρόκειται για μικρά παιδιά, μετανάστες, ας εξαντλήσουμε όλη την αυστηρότητα που μας διακρίνει γιατί άλλωστε σε αυτή τη χώρα δεν κάνουμε εκπτώσεις στη δικαιοσύνη και τιμωρούνται όλα τα εγκλήματα (εξαιρούνται αυτά των αστυνομικών, των πολιτικών και των επιχειρηματιών ή και όσους έχουν γνωστό-μέσο κάποιον από τους προαναφερθήσες). Και αφού προφανώς τα συγκεκριμένα παιδιά δεν ανήκουν σε καμία από αυτές τις κατηγορίες, και μάλιστα είναι και παιδιά μεταναστών, δεν βλέπω λόγο να φανούμε ελαστικοί...Δεν μπορεί η ηλικία τόσων μεγάλων εγκληματιών να αποτελεί ελαφρυντικό στη ποινή τους.... Αμέσως βάλτε τους φυλακή!!!

Εσύ είσαι ξένος

"είναι σαν τις κατσαρίδες. Ακόμη και αν τους διώξουμε αυτοί δεν εξαφανίζονται. Τρυπώνουν σαν τις κατσαρίδες." νεαρή στην εκπομπή ¨έρευνα
Μετανάστες. 
     Βγάζεις μίσος απ την ψυχή σου. Μισείς ανθρώπους που είναι σαν εσένα. Εντάξει ίσως εχουν διαφορετικό χρώμα, ίσως μιλάνε μια άλλη γλωσσα, ίσως πιστεύουν σε ένα άλλο θεό. Φοβάσαι όταν τους βλέπεις γύρω σου και ασυναίσθητα μαζεύεσαι. Σφίγγεις πιο δυνατά την τσάντα σου στα χέρια σου ή αν δεν έχεις, βάζεις τα χέρια βαθειά στις τσεπες για να προστατέψεις τα χρήματα σου και το κινητό σου. Το βήμα σου γίνεται αμέσως πιο γοργό, επιταχύνεις για να γλιτώσεις. Αποφεύγεις τις περιοχές που κυκλοφορούν πολλοί ξένοι. Όταν ακούς σπαστά ελληνικά ή ενα ξένο επίθετο το προσωπό σου παίρνει μια ελαφριά γκριμάτσα αποστροφής.

Ρατσισμός.

Ξενοφοβία.

Πάντα υπάρχει ένας φόβος για το ξένο, το διαφορετικό. Άλλοι το προσπερνάνε, σκεπτόμενοι με τη λογική και αφήνοντας στην άκρη όλα τα στερεότυπα που τους έχουν ποτίσει όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνία, η οικογένεια, τα ΜΜΕ και πολλές φορές, δυστυχώς, και τα σχολεία. Άλλοι παλι εκφράζουν το δισταγμο άλλοτε πιο έντονα και άλλοτε πιο διακριτικά, χωρίς ποτέ να παραδέχονται πως είναι ρατσιστές, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις απόψεις τους με "λογικά" επιχειρήματα. Υπάρχουν και οι επικίνδυνοι. Αυτοί που έχουν φανατιστεί. Που μισούν όχι μόνο τους μετανάστες αλλά και τους αντιρατσιστές, που εμφανίζονται με ρόπαλα σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και πορείες, επιτιθέμενοι στον κόσμο που δεν φοβάται το διαφορετικο. Και αυτοί μπορούν να γίνουν ακόμη πιο επικίνδυνοι. Πως? Όταν μπουν στα σχολεία, όταν "στρατολογήσουν" μαθητές σε αυτές τους τις απόψεις. Και μετά αυτοί θα δείρουν τον συμμαθητή τους τον μετανάστη, θα απομονώσουν οσους συναναστρεφονται με μεταναστες, θα τους απειλησουν. Όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=127383. Ένα σχολείο ανίκανο να προστατεύσει τους νέους, ανίκανο να τους δείξει οτι δεν ειναι επικίνδυνο το διαφορετικό, ανίκανο να τους παρέχει τα μέσα ώστε να έχουν ανοσία σε αυτές τις αρρωστημένες ιδέες. Και η οικογένεια απων.

Φοβάσαι, λοιπόν, το διαφορετικό. Εγώ φοβάμαι εσενα. Εσένα που θεωρείς ντροπή ένας μετανάστης να παίρνει ελληνική υπηκοότητα. Εσένα που νιώθεις πάνω απο όλα Έλληνας. Εγώ νιώθω πάνω από όλα Άνθρωπος. Εσένα που φοβάσαι το μαύρο χρώμα. Ξέρεις, φοβάμαι και γω το μαύρο χρώμα...όχι του δέρματος αλλά της ψυχής...της δική σου.

Φίλε να σου πω κάτι: είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι μετανάστες. Εθνικότητες, χρώματα, σύνορα, γλώσσες  όλα αυτά είναι μόνο λέξεις, δεν καθορίζουν αυτά την ουσία μας. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, μία εθνικότητα, μία πατρίδα. Να το δουμε και γενετικά -γιατί συχνά η βιολογία χρησιμοποιειται για να στηρίξει ρατσιστικές αποψεις: Το DNA σου είναι πιο κοντά στο DNA οποιουδήποτε σύχρονου ανθρώπου, οποιασδήποτε εθνικότητας απ οτι στο DNA των αρχαίων ημών πρόγονων, που συνεχώς επικαλείσαι.

 Σου εύχομαι να μην ζήσεις ποτέ πόλεμο, πείνα, δικτατορία. Να μην αναγκαστείς ποτέ να εγκαταλείψεις τη χώρα σου, να μην φύγεις ποτέ κρυφά χωρίς διαβατήριο, μέσα σε παλιά καράβια, για να γλιτώσεις τη ζωή σου ή για να βρεις καλύτερες συνθήκες ζωής που θα σου επιτρέψουν να επιβιώσεις. Να μην χρειαστεί ποτέ να μείνεις σε χώρους υποδοχής μεταναστών ανάλογους με τους ελληνικούς. Να μην νιώσεις ποτέ ξένος στη χώρα που γεννήθηκες,  χωρίς χαρτιά έχοντας μόνο ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, μην μπορώντας να ταξιδέψεις και μην μπορώντας να δουλέψεις σε κάποιες θέσεις ακόμη και αν έχεις το απαραίτητο πτυχείο, ακόμη και αν μιλάς άπταιστα τη γλώσσα, μόνο και μόνο γιατί οι γονείς σου ήρθαν από αλλού.  Και αν όμως ποτέ ζήσεις κάτι από όλα αυτά σου εύχομαι ειλικρινά να μην συναντήσεις πουθενά ανθρώπους σαν και εσένα.

Ας βγούμε - Πάμπλο Νερούδα

Ο άνθρωπος είπε ναι χωρίς να ξέρει

να καθορίσει για τι επρόκειτο,

και ανέχτηκε και ταλαιπωρήθηκε

και δεν ξαναβγήκε πια απ το περίβλημά του

κι έτσι είναι, όλο και πέφτουμε

μέσα στο πηγάδι των άλλων όντων

κιι έρχεται μια κλωστη και μας τυλίγει το λαιμό

κι άλλη πάει γυρεύοντας το πόδι μας

και πια δε γίνεται να περπατήσουμε παρά μόνο μέσα στο πηγάδι:

κανένας δε μας τραβάει από τους άλλους ανθρώπους.

Φαίνεται πως δεν ξέρουμε να μιλάμε

φαίνεται υπάρχουν λέξεις που φεύγουν

και δεν μένουνε, που φύγαν και άφησαν

εμάς με τις παγίδες και τις κλωστές.

Και ξάφνου να, δεν ξέρουμε πια

για τι πρόκειται, αλλά είμαστε πια μέσα

και πια δε κοιτάζουμε

όπως όταν παίζαμε, παιδιά,

μας σώθηκαν πια εκείνα τα μάτια,

τα χέρια μας βγαίνουν από άλλα μπράτσα.

Γι' αυτό όταν κοιμάσαι ονειρεύεσαι μονάχος σου,

και τρέχεις λεύτερος μέσα στις στοές

ενός μόνο ονείρου που σου ανήκει

και ας ήτανε να μην έρχονται να μας κλέβουν όνειρα,

ας ήταν να μη μας τύλιγαν στο κρεβάτι.

Να κρατήσουμε τη σκιά

για να δούμε αν απ' το σκοτάδι

μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους

και να παραφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε

κι έτσι μια για πάντα

να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.

Μπορεί το ψέμα να νικήσει;

 Ο λαός με τη ρήση "η αλήθεια και το λάδι πάντα βγαίνουν από πάνω λέει πως όχι. Στα παραμύθια πάντα το ψέμα κατατροπώνεται πανηγυρικά. Και μετά ερχόμαστε, δυστυχώς, στην πραγματικότητα...

Παρακολουθούσα τελευταία το ακροδεξιό παραλήρημα σχετικά με το "ανθελληνικό" βιβλίο που έγραψε η κ. Δραγωνά. Πέρα απ το γεγονός οτι κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να διακρίνουν τη διαφορά  μεταξύ μιας επιστημονικής έρευνας και ενός "αντεθνικού βιβλίου", με τρομάζει το πόσο γρήγορα διαδώθηκε όλη αυτή η λασπολογία. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω το βιβλίο, άλλωστε δεν το έχω διαβάσει. Αδυνατώ όμως να καταλάβω πως ένα ψέμα μπορεί να πάρει τέτοιες διαστάσεις, πως πάνω σε ένα κείμενο γεμάτο αναλήθειες μπορούν να στηριχθούν μεγάλες εφημερίδες για να ξεκινήσουν έναν πόλεμο για τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Και τέλος, πως όλη αυτή η παρωδία φτάνει μέσω του κ.Καρατζαφέρη στη Βουλή, στηριζόμενος παντα σε ένα κείμενο αγνώστου συντάκτη που περιέχει ψευδή επιχειρήματα.

  Και αφού έγιναν όλα αυτά. Γιατί, ενώ η αλήθεια είνα προφανής για τον καθένα που θα το ψάξει λίγο παραπάνω, είτε έχοντας στα χέρια του το βιβλίο, είτε απλά μέσω του internet, συνεχίζεται αυτή η κοροϊδία; Γιατί δεν βγαίνει καθένας που αναπαρήγαγε το κείμενο αυτό να παραδεχτεί πως έκανε λάθος;Γιατί δεν ρεζιλεύτηκαν όλοι αυτοί που το αναπαρήγαγαν στα μάτια της κοινής γνώμης;

Η απάντηση είναι προφανής και οι ερωτήσεις ρητορικές. Και ναι, ξέρω την απάντηση. Απλά με τρομάζει.

Με τρομάζει το τι διαστάσεις μπορεί να πάρει ένα ψέμα και πόσο μπορεί να μολύνει. Με τρομάζει το πως, ενώ σε έχουν κοροϊδέψει και το ξέρεις οτι σε έχουν κοροϊδέψει συνεχίζεις να τους ακούς αντί να τους ξεμπροστιάζεις. Όμως περισσότερο με τρομάζει το θράσος τους. Και το αθώο βλέμα τους όταν θα ξαναβγούν να πουν ψέματα. Το χειρότερο; Η αυτοπεποίθησή και η σιγουριά στο προσωπό τους. Ενώ ξέρουν οτι γνωρίζουμε τα ψεματά τους συνεχίζουν, γιατι ξέρουν οτι ο κόσμος γρήγορα ξεχνάει και εύκολα συγχωρει. Και επιβεβαιώνονται συνεχώς.

Και τελικά...... ίσώς το ψέμα μερικές φορές να νικάει....
 

για την ιστορία, όλα τα ψέματα ένα προς ένα, με πραγματικά επιχειρήματα ξεμπροστιάζονται εδώ 
http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100110.htm
και εδώ http://jungle-report.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

Το τέλος των λέξεων

   Με την εμφάνιση του λόγου ,πριν 1,5 εκατομμύρια χρόνια ίσως και παραπάνω, ο άνθρωπος υπερέβηκε την ενστικτώδη σκέψη και την "αντανακλαστική" σκέψη και πέρασε σε μία ανώτερη μορφή σκέψης. Εξελίχτηκε. Διότι  με τις λέξεις ο άνθρωπος δεν εκφράζει απλώς τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του. Πάνω στις λέξεις γεννάει σκέψεις.
  
"Η σκέψη δηλαδή δεν εκφράζεται στη λέξη αλλά επιτελείται στη λέξη. Στερνός σκοπός του ποιητή δεν είναι να περιγράψει τον κόσμο, αλλά να τον δημιουργεί ονομάζοντάς τον"
(Γιώργος Σεφέρης)

   Από τότε έχουν γραφτεί υπέροχα ποιήματα, μεγαλειώδη κείμενα. Έχουν ειπωθεί όμορφα λόγια, αφού ο άνθρωπος βρήκε νέες λέξεις για να εκφράσει αυτό που ένιωθε, ή πάνω σε νέες λέξεις γεννήθηκαν καινούριες σκεψεις - δεν ξέρω ποια είναι η σωστή σειρά.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ναι, με τις λέξεις μάθαμε να σκεφτόμαστε. Όμως γιατί τώρα νιώθω ότι απλά μας δυσκολεύουν;  Πως γίνεται μέσα σε αυτές τις έτοιμες ¨φόρμες¨, σε αυτα τα καλούπια να χωρέσω ο,τι νιώθω και σκέφτομαι; Δεν μπορεί η σκέψη, το συναίσθημα να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο και να αφήσουν τον περιορισμό των λέξεων, το νόημα των οποίων έχουμε τόσο καταχραστεί και αλλοιώσει, και να τρέξουν ελεύθερα σε καινούρια, μακρινά μονοπάτια; Το μυαλο είναι πολύ πιο δυνατό απο τη γλώσσα. Ας απελευθερωθεί απ τα δεσμά της!

"Αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, οι "ιδιοκτήτες" της γλώσσας, επιβάλλουν και τον χαρακτήρα τωνκοινωνικών σχέσεων, μας υποβάλλουν τον τρόπο να αγαπάμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε. Αυτός που κατέχει την εξουσία των λέξεων κατέχει όχι μόνο την πολιτική ηγεμονία, αλλα και την ηγεμονία των συναισθημάτων"
(Γιώργος Παπασωτηρίου, "Βραδυνή")



Λέξεις
Σε βάζουν σε καλούπια
Δεν απελευθερώνουν τη σκέψη,
την περιορίζουν
αναγκασμένος να στριμώξεις το μεγαλείο των συναισθημάτων σου
σε λέξεις, σε νοήματα
Κρίμα
Μπορείς να ζήσεις ελεύθερα;
Να μην δεχτείς  καμιά ταυτότητα,
κανένα όνομα, κανένας τύπος να καθορίζει την ουσία σου;
Τίποτα να μην ορίζει Εσένα

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Γιάννης Ρίτσος

"Κατάρα"

Μπορεί να ξεστρατίζεις λιγάκι. Να παίρνεις άλλους δρόμους, να αλλάζεις συνήθειες, να τριγυρνάς με διαφορετική συντροφιά σε καινούρια στενά. Αλλά υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες -αν και δεν μου αρέσει αυτή η φράση. Στην περιπτωσή μου ας πούμε ένα είναι σίγουρο: Μπορεί να χαθώ για πολύ καιρό αλλά πάντα επιστρέφω...στο μολύβι και στο χαρτί...στο στυλό και στο τετράδιο...στο πληκτρολόγιο και στο λάπτοπ. Αλλάζουν τα μέσα, αλλάζουν αυτοί που τα διαβάζουν ή που δεν τα διαβάζουν. Το γεγονός είναι πως πάντα επιστρέφω στο γράψιμο.

Είναι κάτι που δεν μπορώ να αποφύγω. Είναι η προσωπική μου "κατάρα", και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ακόμη δεν έχω κατασταλάξει αν είναι κακό ή καλό....Και τι θέλω τελικά για να γυρίσω; Χρόνο, μελαγχολική διάθεση και ίσως λίγη πλήξη ώστε να μπορέσω να απορροφηθώ σε αυτό. Αλλά κυρίως χρόνο...
                      Και μουσική....
                              Και χαμηλό φωτισμό...

Κάποιοι δεν μπορούν τα βράδια να κοιμηθούν μόνοι. Μια φορά μια φίλη με είχε ρωτήσει πως γίνεται να περνάω τόσο μεγάλα διαστήματα χωρίς να μου αρέσει κάποιος. "Πως γίνεται τα βράδια να ξαπλώνεις και να μην σκέφτεσαι κανένα;" Τέτοια βράδια γράφω...